Tom Jones wprowadza maksymę "trzeba umieć się zestarzeć" w życie. Robi to niemal tak dobrze, jak Johnny Cash wybitną serią albumów "American Recordings" wyprodukowaną przez Ricka Rubina. Na "Spirit In The Room" Jones coveruje ważne piosenki Leonarda Cohena, Toma Waitsa czy Paula McCartney'a, skutecznie czyniąc z nich własne przejmujące opowieści.
Tower Of Song (Leonard Cohen): Jones był – a dla niektórych wciąż jest – bożyszczem kobiet, królem kiczu i podstarzałym playboyem, dlatego pierwsze słowa utworu Cohena z 1988 roku "moi przyjaciele odeszli, włosy mi posiwiały" brzmią poważnie. Tak jak Jones, który jest tu o dziwo dwukrotnie bardziej przygnębiony niż Cohen.
(I Want To) Come Home (Paul McCartney): Bitels pisał ją jako ojciec dorosłych dzieci i wdowiec. Jones ma podobne doświadczenia. Jest już przecież dziadkiem, a kobiet stracił w swoim życiu niemal tyle, ile Julio Iglesias. Jones nagrał bardziej oszczędną wersję od oryginału.
Hit Or Miss (Odetta): jedna z dwóch piosenek napisanych przez czarnoskórą wokalistkę Odettę Holmes, którą Martin Luther King Jr. nazwał królową amerykańskiego folku. Oryginalnego country bluesa Jones zamienił tu na czystą balladę country.
Love And Blessings (Paul Simon): numer Simona z jego ostatniej płyty "So Beautiful or So What". Jones lekko go rozbudował, m.in. przez ostrzejsze gitary. Solowe popisy dają tu muzycy studyjni Jonesa: Richard Causon (klawiszowiec współpracujący z Kings of Leon i Rufusem Wainwrightem), Stella Wazgawa (perkusistka Warpaint), Sam Dixon (gitara basowa) oraz multiinstrumentalista, producent płyty Ethan Johns.
Soul Of A Man (Blind Willie Johnson): bluesowo-gospelowy klasyk nagrany przez niewidomego Willie Johnsona w 1930 roku. W swojej wersji Tom Jones zbliża się do oryginału, choć ma mniej zdarty i zmęczony głos niż Johnson. Jones fascynacją Willie Johnsonem dołączył do silnej grupy z Erikiem Claptonem, Bobem Dylanem, Led Zeppelin i Jackiem White’em na czele.
Bad As Me (Tom Waits): singiel z ostatniej płyty Waitsa o tym samym tytule. Oczywiście Jones nie wyciąga takiej chrypki jak Waits, ale jego wersja też sprawdzi się w knajpianej, dusznej melinie. Co ciekawe, Waits swojego czasu miał dziewczynę o nazwisku Jones (pojawiła się nawet na okładce jego albumu "Blue Valentine"). Rickie Lee Jones nie ma jednak nic wspólnego z Tomem.
Dimming Of The Day (R & L Thompson): z lejącej się jak stary kisiel płaczliwej balladki brytyjskiej pary muzyków Jones stworzył bardziej zjadliwą opowieść. Wciąż jednak więcej tu płaczliwego zawodzenia niż solidnego bluesa, rocka czy country. Travelling Shoes (Vera Hall Ward): numer folkowej wokalistki z Alabamy. Lepszą wersję niż tę na płycie Jones zaprezentował na żywo w telewizyjnym show "Later with Jools Holland" z akompaniamentem samego Hollanda. Pełen pokaz wokalnych możliwości Toma.
All Blues Hail Mary (Joe Henry): bluesowy kawałek uznanego producenta i muzyka Henry'ego sprzed trzech lat. W zeszłym roku panowie razem pracowali przy płycie Hugh Lauriego "Let Them Talk": Jones gościnnie śpiewał, Henry produkował. Powolny, powtarzalny blues.
Charlie Darwin (Low Anthem): piosenka amerykańskiej kapeli indie folkowej to jeden z tych przykładów, kiedy lepiej nie słuchać oryginału, a pozostać przy coverze. Jones zrobił z tego zjadliwą balladkę.
Tom Jones | Spirit In The Room | Island/Universal
