Killing Joke: Soundtrack naszych czasów. RECENZJA albumu "Pylon"

To pewien rytuał, moja obsesja, moje medium, jeden wielki eksperyment ze snów – m.in. tak mówi o Killing Joke jego twórca Jaz Coleman w dokumentalnym obrazie o kapeli "The Death and Resurrection Show".

W zrealizowanym dwa lata temu filmie obok członków zespołu, przyjaciół, wypowiadają się m.in. Jimmy Page (Led Zeppelin), Peter Hook (Joy Division, New Order) i Dave Grohl (Nirvana, Foo Fighters). Wszyscy oczarowani i poruszeni twórczością Jaza i jego kolegów. Właśnie nadszedł czas na nowy rozdział w karierze Killing Joke. Wydali nową, studyjną płytę "Pylon", kolejny album wchodzący w ciało, powodujący dreszcze i niedający o sobie zapomnieć na długo.

Reklama

Pisząc o ich poprzedniej, znakomitej płycie "MMXII" trzy lata temu, zastanawiałem się, czy na kolejnym albumie będą w stanie utrzymać tak wysoki poziom? "Pylon" pokazał, że absolutnie tak. Znowu mamy tu feerię znakomitych, mocnych tekstów oraz rockowe melodie z apokaliptycznym krajobrazem. Idealny krążek na obecne, przepełnione mrokiem w wielu aspektach życia, czasy. W niedawnym wywiadzie dla Artist Direct Coleman powiedział: – Wciąż każdy z nas w zespole jest głodny mentalnie, wciąż chłoniemy. To był dla nas ciężki rok, także finansowo. Nastąpiło też w moim otoczeniu kilka śmierci i samobójstwo, co nie ułatwiało tworzenia nowego materiału, ale go determinowało. Zawsze jednak najważniejszy był dla nas rozwój, jako jednostek i zespołu. Każdego z nas fascynuje egzystencja, różne jej aspekty, każdy z nas ma swoje zdanie i album jest tego wyrazem.

Ostatnie lata, według Jaza, nie są dla nas łatwe (w zatrważającym tempie niszczymy własną planetę) i taka też jest muzyka Killing Joke. Numery o wymownych tytułach "I Am the Virus", "War on Freedom", "New Cold War" czy "Into the Unknown" atakują nas muzyczną i liryczną apokalipsą. Killing Joke robią to za pomocą dynamicznych gitarowych riffów, pędzącej perkusji, ciężkiego basu i klawiszowych wstawek. Jaz śpiewa swoim mrocznym wokalem na zmianę melodyjnie, innym razem wrzeszcząc, jakby chciał rozwalić nim mikrofon. Całość ma w sobie postpunkowy, nowofalowy sznyt z czasów pierwszych płyt Killing Joke z lat 80. Jednym z najlepszych fragmentów albumu jest "New Jerusalem", w którym mamy zarówno prostą rockową gitarę, jak i muzyczną apokalipsę, im bardziej w głąb kompozycji. Wokal też jest zmienny, Jaz najpierw jakby z nami rozmawiał, tłumacząc, w jakim złym kierunku idziemy, a następnie rozpala głos go do czerwoności.

Z kolei w singlowym "I Am the Virus" Coleman śpiewa jakby o sobie: "jestem wirusem, furią, moje wnętrze płonie, jestem błędem w systemie". Wielu z nas może powiedzieć tak samo o sobie. Wielu z nas wkurza to, co dzieje się teraz ze światem. Killing Joke i ich "Pylon" są dla nas soundtrackiem. Gdybym miał wybrać muzykę do pochodu, marszu czy manifestacji przeciwko kultowi pieniądza, przedmiotowemu traktowaniu imigrantów, samowykańczaniu ziemi przez człowieka, to kompozycje z "Pylon" nadawałyby się do tego idealnie, a Jaz Coleman szedłby na czele manifestacji.