Subskrybuj nas na Youtube
Tak. Wiem. Dla wielu Metallica skończyła się na "Kill ‘em All". Dla innych na "Master…", ewentualnie na "…And Justice For All". "Czarnego Albumu" nikt oficjalnie nie lubi, ale wszyscy doskonale znają słowa i drą w niebogłosy swe gardziołka akurat wtedy, kiedy grane jest któreś z nagrań z płyty z 1991 roku. O tym, co było potem, żaden fan oficjalnie bez pogardy się nie wypowiada. Na koncercie, w tłumie ten sam fan śpiewa nagrania stworzone od ‘91, choć nikomu się do tego nie przyzna.
Można sporządzić wykres – im bardziej znane są nagrania Metalliki wśród fanów Metalliki, tym bardziej przez fanów Metalliki są hejtowane, mimo że fani Metalliki znają je na pamięć i śpiewają, kiedy tylko zespół je zagra.
Trzeba zrozumieć to zjawisko, by wiedzieć, co się wydarzyło na PGE Narodowym 21 sierpnia 2019 roku. Do Warszawy przyjechał zespół doskonale przygotowany. Z sumą doświadczeń, świadomy swej roli, wyrachowany w dyrygowaniu tłumem. Przyjechał zespół, który – co paradoksalne – w tym czasie, kiedy teoretycznie wszystko co najważniejsze ma za sobą, gra najlepiej. Hetfield prawie nie fałszował, Hammett wysypał się delikatnie tylko w trzech momentach, a złośliwcy, którzy robią memy z napisem "get the fu***n’ drum machine" z twarzą Larsa Urlicha, mogli by się 21.08.19 zdziwić. Bezbłędny pozostaje najmłodszy z nich, czyli Robert Trujillo.
No dobra, bezbłędny nie był, kiedy przyszło do śpiewania "Snu o Warszawie". Chcąc być obiektywnym, trzeba powiedzieć szczerze: uroczy i sympatyczny basista kwartetu z San Francisco momentami masakrował legendarne polskie nagranie. Ale nie czystość, precyzja i finezja były tu ważne. Liczył się gest, oddanie hołdu. A przyznam się szczerze – na koniec "Snu o Warszawie", kiedy na ekranie pojawiło się zdjęcie Czesława Niemena, trzeba było być cynikiem lub/i bezuczuciowcem, by nie poczuć nawet lekkiego wzruszenia.
Koncertowy repertuar Metalliki należy podzielić na trzy części: klasyki, które są grane niemal każdego razu, nagrania powracające co czas jakiś i ciekawostki.
Pierwsza grupa posiada przygotowane na gigantycznych rozmiarów ekranie wizualizacje, bajery lub inne lasery. Druga i trzecia to zazwyczaj zbliżenia i kadry na muzyków. Oczywiście efekty przy "One" robiły wrażenie, ale przyznam się, że najmocniej pamiętam to, co wykonano na potrzeby "Harvester of Sorrow" oraz "Sad But True". Mocne, proste, ale i z artystycznym smakiem wyświetlane kadry i animacje zapadają w pamięć i na nowo – mimo upływu ponadćwierćwiecza – zmuszają do myślenia.
Aneta Kwiatkowska
Hetfield mówił na samym początku, że koncert będzie przejazdem przez karierę grupy. Do kompletu zabrakło tylko kompozycji z albumu "Load". Oczywiście najwięcej nagrań było z ostatniej płyty – trzeba pamiętać, że to wciąż trasa promująca "Hardwired… To Self-Destruct".
Narodowy, z poziomu płyty, z której obserwowałem koncert, wreszcie brzmiał. Słychać było selektywnie każdego z muzyków. Aż chce się zapytać: można? Można!
Co robi Metallica na koncertach w 2019 roku? To trudna sztuka – pogodzić wymagania tych, którzy przychodzą tylko rytmicznie pokręcić łbami i zadowolić tych, którzy wśród fanów metalu aspirują do grona filozofów i interpretatorów gatunku. Po latach zmagań Metallica nauczyła się zadowalać obie grupy klientów. Oczywiście (chyba sam zespół to wie) są w tym momencie grupy o wiele bardziej kreatywne, pomysłowe, wnoszące. Żadna z nich, jeszcze przez długo, nie będzie miała – stety czy niestety – statusu Metalliki.
I czy to zabawa sentymentem, czy to siła wielkiego, autentycznie wspaniałego nagrania, pewnie za dziesięć lat znów zawołamy "Take my hand…. Up to never, Neveland!"
dziennik.pl